Kutsal Kitap’ın Kısa Tarihi

Elçisel Dönemin Bitişi

Pastoral Mektuplar

Önceki derste Pavlus’un Roma’daki ilk tutukluluğundan serbest bırakıldığı ve sonrasında İspanya’ya ve oradan da doğuya gittiği görüldü. Pavlus Birinci Timoteos mektubunu yazdığı zaman, Timoteos’u Efes’te bırakmış ve kendisi oradan Makedonya’ya gitmiş ve şimdi de Timoteos’a kilisedeki işleri nasıl yöneteceğine dair talimatlar veren mektubu kaleme almıştır. Benzer biçimde Titus mektubunu da, Titus’a Girit adasındaki işleri konusunda rehberlik etme amacıyla yazılmıştır.

Doğudaki işinin son bölümünden sonra Pavlus Roma’da yeniden tutuklandı. Roma’da ikinci kez tutuklanması sırasında, Timoteos’u teşvik edip ona öğretmek ve yakında gerçekleşecek olan ölümünden önce ona ve Kiliseye veda etmek amacıyla İkinci Timoteos mektubunu yazdı.

Pastoral mektuplar adı verilen Timoteos’a mektuplar ve Titus’a mektup, önemli noktalarda birbirlerine benzerdirler. Hepsi de doğru öğreti ve Kilise yapısı konusuna odaklıdır. Yaşamının son yıllarında Pavlus, çalışmalarının süreklliliğini sağladı; esinlenme dönemi bitmiş ve artık muhafaza dönemi başlamıştır. Her çağdaki Hristiyanların sürekli yeni müjde almaları Tanrı’nın isteği değildi. Bir çağda gerçek olan, her çağda gerçektir. Bu çok yararlıdır, çünkü pastoral mektuplar tüm kutsallara bahşedilmiş olan imanı koruma amacıyla sağlanmıştır.

İkinci Timoteos mektubunu yazdıktan kısa süre sonra Pavlus’un Roma’da başı kesildi. Yeni Antlaşma harici Hristiyan geleneklerin doğruladığı bu olay, İmparator Nero’nun hükümranlığı döneminde — yani [M.S.]{.smallcaps} 68 yılında gerçekleşti. Romalı tarihçi Tacitus’un aktardığına göre, Roma’da [M.S.]{.smallcaps} 64 yılındaki yangından sonra Nero, Hristiyanlara zulmetmeye başlamıştı. Ancak o zaman Pavlus muhtemelen şehirden kaçmıştı ve idamı birkaç yıl sonra gerçekleşmişti.

Hemen hemen Pavlus’un öldüğü dönemde Filistin’de korkunç şeyler oldu. Yahudi tarihçi Josephus’a veya birkaç yıl sonraki başka bir kaynağa göre Rabbin kardeşi Yakup, [M.S.]{.smallcaps} 62 yılında Yahudiler tarafından öldürüldü. [M.S.]{.smallcaps} 66 yılında Yahudiler, Romalılara başkaldırdılar. Savaşta Yeruşalim korkunç biçimde ablukaya alındı. Askeri ablukadan önce Hristiyanlar kentten kaçıp Ürdün’ün doğusundaki Pella’ya gittiler. Yeruşalim [M.S.]{.smallcaps} 70 yılında Romalılar tarafından ele geçirildi ve Tapınak yıkıldı.

O andan sonra Filistin’deki Kilise önemini yitirdi; müjdeyi paylaşma görevi büyük çoğunlukla diğer uluslara geçti. Birkaç elçi yıllar boyunca hayatta kaldı ve Kiliseye öğretmek ve Kiliseyi yönlendirmek amacıyla Yeni Antlaşma’nın kitapları, bizzat elçiler tarafından veya onların kontrolündeki insanlar tarafından yazıldı.

İbraniler Mektubu

Tapınağın yıkılmasından önce bile ilk öğrenciler diğer ulusların arasında geniş çapta çalışmalara başlamışlardı. İbraniler mektubu muhtemelen bu erken dönemde yazılmıştır. Yazarın ismi belli değildir ancak kitap kesinlikle elçiseldir — yani ya elçi ya da elçilerin kontrolünde yazılmıştır. Mektubun amacı, Mesih’in kendi kanıyla kefaret sağladığını ve Eski Antlaşma’daki örneklerle ileriye dönük kendisine işaret edilen Baş Kâhin olarak tümüyle yeterli olduğunu bildirmektir.

Petrus’un İlk Mektubu

Yeruşalim’in yıkılmasından birkaç yıl önce elçi Petrus Filistin’i terk etti. Misyon yolculuğu sırasında Roma’ya gitti ve muhtemelen Birinci Petrus mektubunu Roma’da yazdı. 1. Petrus 5:13’te geçen “Babil” sözcüğünden de büyük ihtimalle o dönemin “Babil’i” olarak görülen Roma’yı kastetmektedir. Mektup, Küçük Asya’daki Hristiyanlara ithafen, mektubu okuyan Hristiyanları zulmün ortasında teşvik etme amacıyla yazılmıştır. Mektupta beyan edilen müjde, Pavlus tarafından da duyurulan ve Mesih’in kurtarış işini belirten elçisel dönemin büyük müjdesidir.

Petrus’un İkinci Mektubu; Yahuda’nın Mektubu

Petrus’un ikinci mektubu, elçi tarafından okuyucularını sahte öğretilere karşı uyarmak ve elçilerle Kutsal Yazılar’ın yetkisine sadık kalmalarını teşvik etmek amacıyla yazılmıştır. İsa’nın kardeşlerinden biri olan Yahuda’nın yazmış olduğu mektup, İkinci Petrus mektubu ile benzerlik taşır. Elçi Petrus, güvenilir Hristiyan geleneğine göre Roma’da acı çekerek şehit edilmiştir.

Zebedi’nin oğlu elçi Yuhanna, birinci yüzyılın sonuna kadar yaşadığı Efes’te, Küçük Asya kilisesinin başına geçti. Bu süre zarfında Yeni Antlaşma’nın beş kitabını yazdı.

Yuhanna’nın naklettiği müjde, uzun süredir kullanımda olan diğer üç Müjdeye takviye amacıyla yazılmıştır. Yuhanna’nın Müjdesi, “sevilen öğrencinin” hafızasında birikmiş, Rabbimizin en güzel ve en derin öğretilerini içermektedir ve ayrıca görgü tanıklarının gördükleri gibi Tanrı’nın Görkemini yansıtmaktadır.

Yuhanna’nın Mektupları

Yuhanna’nın İlk Mektubu, Küçük Asya bölgesinde Kiliseye sızan yanlışlarla mücadeleyi ve beden almış Tanrı’nın Oğlu’nda temellenmiş ve yeniden doğuşla başlayarak kişiyi Tanrı’nın çocuğu yapan gerçek Hristiyan sevgi yaşamını sunmaktadır.

Yuhanna’nın İkinci Mektubu, kilisedeki bireyleri 1. Yuhanna’da mücadele edilen yanlışlara karşı uyarmak amacıyla yazılmış kısa bir mektuptur.

Üçüncü Mektup, Gayus adındaki bir Hristiyan’a yazılmış ve Diotrefis’in konuksever olmamasına karşın, kendisini ziyaret eden misyonerlere karşı sergilediği misafirperverliğini öven bir mektuptur. Bu kısa mektup, Elçisel Çağın sonundaki topluluk içi yaşamın nasıl olduğuna ışık tutmaktadır.

Vahiy Kitabı

Vahiy kitabı, elçi Yuhanna’nın Efes’in yakınlarında, Küçük Asya sahillerine yakın Patmos adasındaki sürgünü sırasında aldığı vahye dayanmaktadır. Muhtemelen kitabın kendisi de yine aynı adada yazılmıştır. Kitap, Küçük Asya’nın batısındaki yedi kiliseyi uyarmak ve teşvik etmek amacı taşıyan yedi mektup içermektedir. Kitabın tümü, Kilisenin imanını zulüm ve denenmelerde, Tanrı’nın özellikle de Rabbimizin dünyanın sonundaki ikinci gelişiyle ilgili planını göstererek kuvvetlendiren mahşeri peygamberliktir. Gelecek olayların ayrıntıları, özellikle de zamanlar ve mevsimler açıklanma amacıyla değil, ancak Kilise tarihinde kendilerini çeşitli şekillerde gösterecek olan iyilik ve kötülük ilkeleri için yazılmıştır. Ne var ki, peygamberlik, Rabbimizin yeniden gelişindeki doğruluğun son egemenliğinde ve kurtarılmış olanların kutsanmasında tam olarak tamamlanacaktır.