Kutsal Kitap’ın Kısa Tarihi

Erken Dönem Yahudiye Hizmeti

Yuhanna 1:19–34

Denendikten sonra İsa yeniden vaftiz olduğu yere, Şeria Vadisi’ne indi. Orada Vaftizci Yahya’nın tanıklığını aldı (Yuhanna 1:19–34). Yahya kendi işlerini sergilemek için değil, izlenmesi gereken ve kendisinden daha üstün Olana tanıklık etmek üzere gelmişti. Bu nedenle kişisel azmini bir kenara koydu, Mesih olmadığını açıkça beyan etti ve öğrencileri, duyurmuş olduğu Kişinin ardınca gittikleri zaman sevinmişti. Yahya, İsa’nın yalnızca Kurtarıcı olduğu gerçeğini açmakla kalmamış, kurtuluşun nasıl gerçekleşeceğini de açıklamıştı. İsa, kurbanlık kuzu gibi başkalarının günahları uğruna ölmeliydi. Yahya öğrencilerine, “İşte, dünyanın günahını ortadan kaldıran Tanrı Kuzusu!” diye seslendi.

Yuhanna 1:35–51

O erken dönemlerde iki kardeş grubu, Kurtarıcıyı takip etmek üzere Yahya’yı terk ettiler (Yuhanna 1:35–42). Gruplardan biri Andreas ve Petrus’tan, diğeri ise kuşkusuz Zebedi’nin iki oğlu Yakup ve yazmış olduğu müjdede kendi adından asla bahsetmese de Yuhanna’dan oluşmaktaydı. Bu dört kişinin dışındaki diğer iki adam –Filipus ve Natanel– bir sonraki gün İsa’ya geldiler (43–51. ayetler).

Yuhanna 2:1–11

Altı öğrenci ile tanıştıktan sonra Rabbimiz yeniden Şeria Vadisi’nden yüksekteki Celile bölgesine çıktı. Ve oradaki Kana köyünde ilk mucizesini gerçekleştirdi (Yuhanna 2:1–11). Bir düğüne davetliydi ve düğündeki şarap bitince suyu şaraba çevirdi. Dolayısıyla yalnızca gücünü sergilemiş olmadı, ancak aynı zamanda hizmet usulünü de belirtmiş oldu. İsa, Vaftizci Yahya gibi halktan uzakta durarak inzivaya çekilmiş birisi değildi. Tersine, hizmeti kazanmaya geldiği insanlara yönelik bir sevinç hizmetiydi. O yalnızca kedere değil, insanların sevincine de ortak oldu; dünyanın günahları uğruna ölmüş olan Kişi, aynı zamanda düğün şölenine de teşrif etmek ister!

Yuhanna 2:12–22

Daha sonrasında hizmetinin büyük bir kısmını gerçekleştireceği Celile Denizi sahilindeki Kefernahum’da kısa bir süre kalmasının ardından, İsa Fısıh döneminde güneye doğru, Yeruşalim’e gitti. Yeruşalim’deyken ilk kaydedilen eylem, müsamahasız azarlama eylemiydi (Yuhanna 2:13–22). Tapınak; kurbanlık koyun, koç ve güvercin satanların masalarıyla doluydu, Tanrı’ya ait kutsal bölge ticarethaneye dönüşmüştü. İsa tereddütsüz biçimde bir kırbaç yaptı ve satıcıları oradan kovdu. Kurtarıcımızın harika nezaketinin ya da masum eğlencelere olan lütufkâr katılımının, herhangi bir zayı ık göstergesi olduğunu varsaymak yanlıştır. Her zaman tövbekârlara karşı merhametli olsa da, İsa küstah günahkârlara karşı öfkeli olabilir ve Kurtarıcının doğru öfkesi korkunç bir şeydir.

Yuhanna 2:23–25

İsa, Yeruşalim’de gerçekleştirdiği mucizelerden dolayı takipçiler kazandı. Fakat doğru adanma ile sahte adanmayı ayırt edebiliyordu. Ama İsa bütün insanların yüreğini bildiği için … İnsan hakkında kimsenin O’na bir şey söylemesine gerek yoktu. Çünkü kendisi insanın içinden geçenleri biliyordu. (Yuhanna 2:24–25).

Yuhanna 3:1–15

Bu bilginin örneklerinden bir tanesi Nikodim olayında verilmiştir (Yuhanna 3:1–15); İsa, Nikodim’in neye ihtiyacı olduğunu biliyordu. Yahudilerin önderi olan Nikodim, İsa’nın söylediği sözlerin özü konusunda bir gece O’nun yanına gelip tartışmak istedi. Fakat Rab yüzeysel konular için vaktini sarf etmeyecekti. Direkt Nikodim’in yüreğine seslenerek ona, “Yeniden doğmalısın” dedi (7. ayet). Hiçbir bilgi, hiçbir dünyevi etki Nikodim’in işine yaramayacaktı; gerçek yaşam, zengin veya yoksul, bilgili veya cahil olan herkesin, kendi çabalarıyla değil ancak Tanrı’nın Ruhu’nun gizemli gücü ile gerçekleştirilen yeniden doğuş ile gelir. İsa, o unutulmaz gecede kendisinin insanların günahları uğruna kurban edilip öleceği ile ilgili de konuştu. “Musa çölde yılanı nasıl yukarı kaldırdıysa, İnsanoğlu’nun da öylece yukarı kaldırılması gerekir. Öyle ki, O’na iman eden herkes sonsuz yaşama kavuşsun” dedi.

Yuhanna 3:22–30

Sonra İsa, başkent Yeruşalim’den ayrılarak, öğrencileri aracılığıyla Yahudiye bölgesinde vaftiz hizmetine devam etti (Yuhanna 3:22–30). Böylelikle, daha önceleri Vaftizci Yahya’ya ait olan işi yapmaya başladı. Yahya’nın bazı öğrencileri kıskanmaya meyilliydiler. Fakat Yahya kendi yüreğinde kıskançlığa yer vermiyordu. O, kendisi için değil İsa’nın Mesih olduğuna tanıklık etmek için gelmişti. Ve şimdi İsa’nın tanınmasına seviniyordu. Kendisi hakkında şöyle dedi, “güveyin yanında duran ve onu dinleyen dostu onun sesini işitince çok sevinir… O büyümeli, bense küçülmeliyim.” (29 ve 30. ayetler).

Yuhanna 4:1–42

Bu erken dönem Yahudiye hizmeti sona erdiğinde, İsa yeniden Celile’ye döndü. Yol üzerinde Samiriye’den geçiyordu (Yuhanna 4:1–42). Samiriyeliler tam Yahudi değillerdi; Musa’nın beş kitabını kabul ediyor ve Mesih’i belkiyor olmalarına rağmen Eski Antlaşma’nın tümünü kabul etmezlerdi. Onlar, hor görülen Yahudilerdi. Fakat Samiriyeliler ve aralarındaki birçok yozlaşmış insanlar için bile Kurtarıcının umut mesajı vardı. Yol yorgunu Rabbimiz, Sihar kentinin yakınlarındaki Yakup’un kuyusunun yanında oturuyordu. Öğrencileri kente yiyecek almaya gittikleri sırada, bir kadın kuyudan su çekmeye geldi. O kadın için bu unutulmaz bir andı. İsa çevresindeki Yahudiye kalabalıkları için olduğu gibi tek bir günahkâr can uğruna da yorgunluğunun ortasında çalışmaya istekliydi. Kadının günahlı bir hayatı vardı ve günahını İsa’dan gizleyemedi. Fakat İsa’nın, kadının günahını ortaya çıkarma sebebi onu mahkum etmek değil, kurtuluş mesajını iletmekti. Kadının söyledikleri üzerine de birçok Samiriyeli İsa’ya gelip, O’nu Mesih ve dünyanın Kurtarıcısı olarak tanıdılar.