Kutsal Kitap’ın Kısa Tarihi

Diriliş

Mesih’in ölümü tarihin en büyük olayıdır. O olayla, Tanrı’nın lütfu günaha galip geldi ve kaybolmuş dünya kurtarıldı. Mesih’in dışında herkes sonsuz ölümü hak etmektedir. Ancak Görkem Rabbi, Golgota’da bize ait olan suçu kendi üzerine alarak bizleri Tanrı’nın çocukları yaptı.

Göksel borazanlar çalmadan veya göksel ışık parlamadan, çok büyük şeyler gerçekleşti. Birçokları için Mesih’in ölümü yalnızca suçlu birinin idamından ibaretti. Ancak bu büyük olayın gerçekleştiği anda garip belirtiler görünmeye başladı. Çarmıha gerilişin olduğu gün İsa öldüğünde, öğlen saat on ikiden üçe kadar her yeri karanlık kapladı. Sonra Tapınaktaki perde ortadan ikiye ayrıldı, deprem oldu ve mezarlar açıldı. Böylece doğa, Rabbin acısının ve zaferinin farkına varmış oldu.

İsa öldükten sonra böğrü, Pilatus’un Yahudiler Şabat gününden önce cesedi alıp götürmesinler diye görevlendirdiği bir asker tarafından deşildi. Oradan kan ve su aktı. Olaya Dördüncü Müjdenin yazarı, Zebedi’nin oğlu Yuhanna tanıklık etti (Yuhanna 19:31–42).

Matta 27:57–66

Sonra aynı gün akşama doğru, İsa’nın gizli bir öğrencisi olan Aramatyalı Yusuf, Rabbimizin bedenini çarmıhtan indirerek yeni bir mezara koydu (Markos 15:42–46 ve paralel bölümler). Bir diğer gizli veya yarı öğrenci olan Nikodim de bedeni sarmak üzere geldi (Yuhanna 19:39). İsa’nın nereye konulduğunu görmek isteyen bazı kadınlar da geldiler (Luka 23:55–56 ve paralel bölümler). Baş kâhinler ve Ferisiler ise Pilatus’tan mezarın gözetlenmesi için nöbetçi asker talep ettiler; öyle ki İsa’nın öğrencileri cesedi çalıp, ölümden dirildiğini iddia edemesinler (Matta 27:62–66).

Matta 28:2–4,11–15

Ertesi gün, Cumartesi, yani Eski Antlaşma’ya göre Şabattı. İsa’nın arkadaşları o gün dinlendiler. Ancak Pazar sabahı erkenden, bazı baharatlar alarak mezarı görmeye gittiler. Fakat onlar mezara varmadan önce Rabbimiz ölümden dirilmişti. Deprem oldu, melek taşı kenara yuvarladı ve Rabbimiz dirildi. Meleği görünce nöbetçi askerler korkularından “ölü gibi” yere yığıldılar (Matta 28:2–4). Yapabildikleri tek şey, olanları onları gönderen bâş kâhinlere bildirmek oldu (11–15. ayetler).

Matta 28:1 ve Paralel Bölümler; Yuhanna 20:2; Matta 28:5–10 ve Paralel Bölümler

Çok geçmeden kadınlar mezara varıp boş olduğunu gördüler (Matta 28:1 ve paralel bölümler). Onlardan biri, Mecdelli Meryem, olanları Petrus ve Yuhanna’ya anlatmak üzere geri gitti (Yuhanna 20:2). Diğer kadınlar mezarda kaldılar ve iki meleğin onlara, İsa’nın ölümden dirilişini duyurduğuna tanık oldular. Kente geri dönüş yollarında, İsa onları karşıladı ve onlar yüzüstü yere kapanarak O’nun ayaklarından tutup tapındılar (Matta 28:5–10 ve paralel bölümler).

Yuhanna 20:3–18

Bu sırada Mecdelli Meryem’in sözleri üzerine Petrus ve Yuhanna mezara doğru koşup, mezarın boş olduğunu gördüler ve İsa’nın gerçekten dirildiğine inandılar (Yuhanna 20:3–10). Ancak onlar gittikten sonra Mecdelli Meryem mezarın başında ağlamaya başladı; birilerinin Rabbin bedenini mezardan çıkardığını düşünüyordu. O zaman İsa onun yanına geldi, onun kederi sevince dönüşmüştü ve öğrencilere güzel haberi bildiren diğer kadınların sevincine ortak oldu (11–18. ayetler).

1. Korintliler 15:5; Luka 24:13–49; Yuhanna 20:19–23

Buraya kadar İsa yalnızca kadınlar tarafından görüldü. Ancak şimdi Petrus’a (1. Korintliler 15:5; Luka 24:34) ve Emmaus köyü yolundaki iki öğrenciye de göründü. İki öğrenci O’nu önce tanımadı; ancak Emmaus’ta onlarla ekmek bölünce tanıdılar. Sonra aynı Pazar gününün akşamı Yeruşalim’de havarilere göründü (1. Korintliler 15:5; Luka 24:36–49; Yuhanna 20:19–23). Ellerindeki ve böğründeki yara izlerini onlara gösterince ve onlarla birlikte yemek yiyince, tüm şüpheler ortadan kalktı. Sonra, Emmaus yolundaki iki öğrenciye yaptığı gibi onlar için de Kutsal Yazılar’ı yorumladı ve Mesih’in acı çekmesi gerektiğini gösterdi. Son olarak onlara üfleyerek “Kutsal Ruh’u alın” dedi.

Yuhanna 20:24–29

Havarilerden biri olan ve Rabbi dirilmiş olarak görmeyen Tomas, başkalarının sözü üzerine inanmamayı tercih etti. Ancak bir hafta sonra, kapılar kapalıyken İsa havarilerinin yanına geldi ve Tomas’a ellerindeki ve böğründeki yaraları gösterdi. Dirilmiş Rable karşılaşınca tüm kuşkuları silinip gitti. Tomas O’na, “Rabbim ve Tanrım” diye cevap verdi (Yuhanna 20:24–29).

Yuhanna 21:1–24; 1. Korintliler 15:6; Matta 28:16–20

Havariler İsa’nın buyruğu üzerine Celile’ye döndüler ve İsa Celile’de de onlara göründü. İlk olarak Celile Gölü’ndeki yedi öğrencisine göründü. Yedi öğrencinin arasında, bu olayı Müjdeye aktaran Zebedi’nin oğlu Yuhanna da vardı (Yuhanna 21:1–24). Daha sonra İsa dağda göründü. O anda görünüşe göre orada yalnızca on iki havari değil, ancak beş yüz öğrenci de vardı (1. Korintliler 15:6; Matta 28:16–20). Dağdayken İsa vaftiz sakramentini buyurdu ve öğrencilerine, tüm ulusları öğrencisi yapmak üzere Yüce Görevi verdi. O görevin uygulanması bazen cesaretsizce kabul edildi. Ancak dirilmiş Rabbimiz her zaman Kilisesi ile birlikte olacağını vaat etti.

1. Korintliler 15:7; Elçilerin İşleri 1:1–11

Celile’de İsa’yı defalarca gördükten sonra havariler Yeruşalim’e döndüler. Kuşkusuz, İsa Yeruşalim’de, yeryüzündeki hizmetinde kendisine inanmayan kardeşi Yakup’a göründü (1. Korintliler 15:7). Orada başka kimselere de göründü. Bu bir veya daha fazla görünmelerde, İsa havarilerine Yeruşalim’de kalıp Kutsal Ruh’un kendilerine gelmesini beklemelerini buyurdu. Sonra ise İsa, “Yeruşalim’de, bütün Yahudiye ve Samiriye’de ve dünyanın dört bucağında” O’nun tanıkları olacaklarını bildirdi (Elçilerin İşleri 1:8). Son olarak, dirilişinden kırk gün sonra İsa öğrencileriyle Beytanya’daki Zeytin Dağı’na çıktı ve orada da bulutlarla göğe alındı. Öğrenciler, Rabbin gitmesine üzülmüş ve afallamışlardı. Ancak çok yakında kederleri sevince dönüşecekti. “İsa giderken onlar gözlerini göğe dikmiş bakıyorlardı. Tam o sırada, beyaz giysiler içinde iki adam yanlarında belirdi. ‘Ey Celileliler, neden göğe bakıp duruyorsunuz?’ diye sordular. ‘Aranızdan göğe alınan İsa, göğe çıktığını nasıl gördünüzse, aynı şekilde geri gelecektir.’” (Elçilerin İşleri 1:10–11). Böylece öğrenciler Tapınakta devamlı olarak Tanrı’yı övmek üzere kente girdiler.